Archive

Η πρώτη καταγραφή της ύπαρξης «γιατρών των δοντιών» αποδίδεται στον Ηρόδοτο και τοποθετείται στο 500 π.Χ. Εντούτοις η αναφορά προγενέστερων ιστορικών και ιδιαίτερα Αιγυπτίων στις τότε γνωστές νόσους του στόματος, χάνεται στα βάθη των αιώνων (2600 π.Χ.).

Η δυσάρεστη αναπνοή, γνωστή και με τον επιστημονικό όρο "χαλίτωση", αποτελεί μια άκρως ενοχλητική κατάσταση με έντονες ψυχολογικές και κοινωνικές προεκτάσεις. Η εμφάνισή της σχετίζεται με παθολογικές καταστάσεις της στοματοφαρυγγικής κοιλότητας και του πεπτικού συστήματος, χωρίς σε ορισμένες περιπτώσεις να αποκλείεται και η παρουσία υποκειμενικών ενοχλήσεων.

Η καυσαλγία στόματος ή αλλιώς το σύνδρομο της καυσαλγίας στόματος, όπως είναι γνωστό στην ξένη βιβλιογραφία (BMS- burning mouth syndrome), αποτελεί μία χρόνια κατάσταση που χαρακτηρίζεται από πόνο ή αίσθημα καύσου του βλεννογόνου του στόματος, με ή χωρίς αλλαγή της γεύσης, δίχως όμως την παρουσία κλινικών παθολογικών αλλοιώσεων στην περιοχή (καντιντίαση - μυκητίαση ή τραύμα από οδοντοστοιχίες και οξύαιχμα δόντια κ.ά).

Με το γενικό αυτό όρο χαρακτηρίζουμε τα κακοήθη νεοπλάσματα της στοματικής κοιλότητας που προέρχονται από το επιθήλιο (καλυπτικό ή αδενικό) ή το μεσέγχυμα (σαρκώματα). Στα κακοήθη νεοπλάσματα του καλυπτικού επιθηλίου συναντώνται συχνότερα το ακανθοκυτταρικό (90%) και το ακροχορδονώδες καρκίνωμα, ενώ στο αδενικό επιθήλιο το βλεννοεπιδερμοειδές και το μη ειδικό αδενοκαρκίνωμα.

Ο ομαλός λειχήνας αποτελεί ένα χρόνιο φλεγμονώδες νόσημα με εκδηλώσεις στο βλεννογόνο της στοματικής κοιλότητας, αλλά και το δέρμα. Θεωρείται ως η συχνότερα απαντώμενη δερματοβλεννογόνια πάθηση με ποσοστό εμφάνισης στο γενικό πληθυσμό 2-3 %. Προσβάλλει κυρίως μεσήλικες γυναίκες - σπανιότερα άνδρες- και σε πολύ μικρό ποσοστό παιδιά, με άγνωστη ως σήμερα αιτιολογία, κατατάσσεται στα αυτοάνοσα νοσήματα του ανθρώπου και βέβαια δεν είναι μεταδοτικό.